Özgürleşmek İçin Haydi Kalk

Kapana kısılmış gibiyim. Dört taraftan saldırı altındayım. Herkes, her şey bana saldırıyor. En ufak bir şeyden etkileniyor, hafif bir esintiden yıkılacak gibi oluyorum. Bulunduğum yer dar geliyor. Enginlere sığamıyorum ama taşamıyorum da… Bir şey var. Bir engel beni durduruyor. İlerlemek, keşfetmek, fethetmek istiyorum olmuyor. Nedeni nasılını bilmeden bir şekilde çekiliyorum.

Bazen sırtıma vuruyorlar, kafama kafama vurdukları da oluyor. Hiçbir şey yapmadıkları hâlde kalkmadığım, gitmediğim anlar da var. Öylesine bir bezginlik hâli tüm benliğimi sarmış. Ama Dante’nin şu sözlerini okuyorum. “Silkip at üstünden tembelliği” dedi ustam, “Kuş tüyü üstünde, yorgan altında kavuşulmaz üne.

Usta, iyi de nasıl? Nasıl? Yorganım yok ki saklanayım. Tembellik edecek zamanım olmadı ki üzerimdeki tozu atar gibi tembelliği atayım. Hayır! Bu değil. Araftan çıkmanın bedeli bu kadar kolay değil.

Sanki her köşebaşını zebaniler tutmuş geçit vermiyorlar. Gökyüzünün bu kadar karanlık olduğunu bilmezdim. Gündüzün gece gecenin ise zifiri karanlık olabileceğini bilemezdim.

Güneş neden doğmaz? Bir kandil neden bulunmaz? İnsan neden yanar? Her yananı nur zannetmem benim hatam mı? Işığın ne olduğunu bilmeyen, yangının peşinden giden pervane gibiydim, sonunun ne olacağını düşünmeden.

Yüreğim vücuduma sığmıyor. Zihnim kafama büyük geliyor. Her geçen gün alanım daralıyor, sınırım küçülüyor. Engelleniyorum. İyi de neden? Neden ben? Ben kimim? Gökyüzünün renklerini kim sildi? Güneşi çalan da onlar mı?

Nefes… Biraz olsun nefes alacak alan bırakın! Kimse yok! Hiç kimse! Yalnızmışım. Tek başına durmuş korkudan betim benzim atmış. Odanın aydınlığı solgunluğumdan. Dona kalmam korkaklığımdan. Yalnızlığım beni yakaladı bırakmıyor. Bir elin soğukluğunu ensemde hissediyorum. Adım atacak cesaretimin olmaması o sebep. Bir adım atacak olsam el tarafından derim soyulup atılacak gibi; eminim. Göğsümün hızla kalkıp inmesi, alnımdan soğuk soğuk terlerin dökülmesi…

Daha ne kadar bekleyeceğim. Gelmiyor. Nur zannettiklerim yalazmış. Bilemedim. Ve burada kaldım. Onlar gitti. Ardına bakmadan gitti. Kahkahalarını bırakıp gittiler. Şimdi o kahkahalar da yok. Acıma yok. Teessür eden yok. Kimse yok. Yalnızlığımla beni bırakıp uzaklaştılar.

İlk zamanlar öyle değildik. Kardeşliğimiz onların bir adım yukarı taşıyana kadar, dostluğumuz onları sırtlanacak gücümüz olana kadarmış. Neşelerini de esirgediler. Üzüntülerini bile bana hor gördüler. Ama ahkamları her yeri sardı. Şu duvarlara kazındı. Yerlere döküldü. Silinen gökyüzünde onların bilecenlikleri var. Elleri devleşmiş önümü kestiler.

Sığamıyorum. Şu kadarlık bir alana sığamıyorum. Bedenimden taşıyorum. Sızım sızım sızlıyorum. Acı her yerimi kaplamış. Patlayacağım. Duramıyorum. Yanlış taraftayım, yanlış yerde olduğumu neden anlamıyorum? Karanlık gözlerimi kapladı, hiçbir şey göremiyorum. Yeter! Yeter demeliyim.

Senin için burada değilim, sizler için hiç değil. Ben hesap verirken tek başıma olacağım. Sizin varlığınız görüntüden ibaretmiş. Anlamadım. Anlatmadınız. Neden yapasınız ki? Asalaksınız. Başkaların kanlarıyla gecenin karanlığında beslenen vampirsiniz. Sizler canavarsınız! Şu an ki korkum, duyarsızlığım, bitkinliğim kanımın çekilmesinden. Sizler dünyaya gelmiş en büyük canavarlarsınız.

Ayağa kalkmalıyım. Hesap günü gelmeden. Harekete geçmeli, özgürleşmeliyim. Yanıtım eylemle olacak, çünkü haklı bir isteğin karşılığı söz değil eylem olmalı (Dante). Kabuğunu kır, ördüğün tüm o şeyleri yırt at. Ahlayıp vahlamak seni kurtarmayacak. Sözde dostlarını sevindirmekten başka. Özgürleşmek için haydi kalk! Bedenin ağırlığı altında ezilmedikçe, her savaşı kazanan cesaretinle yen kapıldığın telaşı (Dante).